Bets en Henk van den Hoek gaan dagelijks een blokje om.

Bets, van Elisabeth, en Henk van den Hoek. Zij 75, hij 69 jaar. Ze wonen al weer elf jaar in de Leliestraat in het Soesterkwartier. "Ik vind het hier niks. Had mij maar op het Sasje laten zitten", zucht Bets. Berg en Dalstraat 16. Daar woonden ze tot er geen ontkomen meer aan was. Dichtgetimmerde, lege huizen om zich heen. Dan blijf je niet zitten. Met een brok in de keel zijn we vertrokken".
Van den Hoek en zijn vrouw zitten tegenover elkaar aan tafel. Met de gezondheid gaat het niet zo goed. Ze moeten dagelijks een blokje om van de dokter en zich vooral niet te druk maken. Naast het huis staan wat oude fietsen

te koop. "Je moet toch wat doen", vind Van den Hoek. Ze missen het Sasje. Daar kon je altijd wel een praatje maken. "Jazeker; flesje d'r bij. Mannen onder elkaar". Zijn vrouw valt in: "Ik kwam er nooit tussen. Al die kerels. Ik bleef mooi thuis!". Van den Hoek hield paarden, schapen, konijnen en ander kleinvee op een terreintje in het Sasje. De laatste sporen van de beestenboel zijn bijna uitgewist. Er staan nog paarden en een geit. "Die geit noemen we 'Bertus de Bok'. De paarden gaan naar een landje aan de Middelhoefseweg".
Hij is geboren Achter de Kamp. Vader had een groente- en fruithandel. Ze verhuisden naar een 'koopmanshuis' op het Sasje. Die huizen hadden een flinke schuur voor de opslag van spullen. Negen kinderen telde het gezin van Henk en Bets van den Hoek. Hij: "Dat was voor ons geen groot gezin. Ik ben er één van de 18 en mijn oma baarde 22 kinderen".
Van den Hoek deed van alles en nog wat om broos op de plank te krijgen. "Een zwaar leven? Ach dat valt wel mee. Je wist niet beter. Vroeger ging je lopen naar Barneveld. Tegenwoordig gaan ze op de fiets naar de wc. Ik heb een tijdje bij de Nettenbouw gewerkt. Ik zat in de sloop van huizen en fabrieken en klom in de hoogste schoorstenen, ook die van de gasfabriek. En de gevaren van asbest? Daar had niemand het over. Als laatste heb ik een autosloperij gehad op het Sasje.