Naar de dokter op de bakfiets en met z'n allen in de oplader van de groenteboer naar Aart Jansen om in De Treek bosbessen te plukken. Tonia en broer Arie Terschegget, beiden 60+, halen met hun 84-jarige moeder Gerrie herinneringen op. Het Sasje was met de grote gezinnen kinderrijk. "Je was als kind nooit alleen", zegt Tonia. "De moeders moesten ervoor zorgen dat het gezin op poten bleef", vult Arie aan. Ze leerden respect te hebben voor hun ouders, die zeker gemeten in deze tijd, streng waren. Gerrie: "Dat moest ook wel met 9 kinderen. We woonden op de Eemstraat. We hebben best armoe ge-

had, maar toch zou ik die tijd wel over willen doen. Je stond voor elkaar klaar, en het was gezellig". Het gezin Terschegget verhuisde ruim 40 jaar geleden naar de Tulpstraat. De kinderen vlogen uit, trouwden, kregen kinderen, maar bleven wél in de buurt. Altijd inloop. Kaartje leggen, kletsen. Gerrie schiet vol. Tonia snelt toe met een glaasje water. Dan legt ze uit: "Alle kinderen, ook de aangetrouwden, zijn me even lief. Twee schoonzoons en een schoondochter zijn overleden. Hun stoelen blijven op zondag leeg. Dat doet me steeds weer pijn."
Tonia en Arie knikken liefdevol. Sassianen zijn gevoelsmensen. Ze dragen het hart op de tong. Moeder word op handen gedragen, al kan ze heel goed haar eigen boontjes doppen. Arie en Tonia moeten er niet aan denken dat hun moeder wordt 'opgeborgen' in een verzorgingshuis. "De meeste oudjes worden door de kinderen geholpen. Ze blijven lekker op zichzelf in hun huisje zitten", verzekert Arie, alias 'De Witte'.
Op zijn 13de ging hij met zijn vader mee om te werken in de bouw. Tonia, als oudste dochter, bleef thuis. Zo ging dat in grote gezinnen. Soppen en strijken en de jongere kinderen in de teil op het aanrecht schoonpoetsen. Op haar 17de moest ze nog om 22.00 uur thuis zijn. "Als ik te laat was, al was het maar 5 minuten, zat mijn vader te wachten. Hij sprong uit z'n vel van kwaadheid. Maakte je je op als meisje dan zei hij: "In de schuur staat een pot verf."