'Speel nog eens wat op je accordeon'. Zijn vader kon er geen genoeg van krijgen. Jan Wery denkt met weemoed terug aan zijn ouweheer die altijd trots naast hem zat als hij de op het Sasje populaire smartlappen speelde en zong. "Honderd-duizend keer heb ik 'Kleine schooier met je scheur in je broekie' voor hem gespeeld. Dat vond hij zo mooi. Dan was hij de koning te rijk".
Het Sasje was bezaaid met artiesten. "Dat vonden we zelf tenminste", grinnikt Wery. Met muziek en zang werden de sores van de dag in volle overgave overstemd. De 58-jarige Wery heeft het contact met de toetsen een beetje verloren, maar wie weet komt het er nog van op de reünie van de Sassianen. Nooit zal hij vergeten dat zijn vader oud papier spaarde om van de opbrengst een accordeon te kunnen kopen voor zijn zoon. "Hij kocht 'em in Utrecht voor 150 gulden. Een smak geld. Ik was een jaar of 10. En dan nog de kostbare lessen, steeds 3,50 gulden bij Lambrechts in de Eemstraat. Die man kon echt mooi spelen. Ik heb mijn

talent geërfd van mijn opa, die speelde ook". Met de jaarwisseling werd er een kampvuurtje aangestoken. "Dan speelden we op de harmonica, gitaartje erbij, mondorgeltje. Er werd gezongen - vooral de Jordaan-liedjes - en gedron-ken. Een 'pikketanissie' gaat er altijd in. Prachtig was het", mijmert Wery. Vader Henk, hoofd van een gezin met 5 kinderen, had in 't Sasje een bedrijfje in lompen en metalen. Met een bakfiets trok hij, soms geholpen door zijn zoons Jan en Kees, door de straten. Een extraatje in de winter waren de haze- en konijnevellen die in de schuur werden gedroogd. Wery: "Met Kerst aten we altijd konijnensoep".
De voddenboer is uit het straatbeeld verdwenen, maar de metaalhandel van de gebroeders Wey houdt stand. Niet meer in het Sasje, maar in een loods aan de Eemhaven. In het kantoortje hangt een schilderijtje van het laatste huisje van 't Sasje. Twee jaar geleden is het gesloopt. Hij woont nu 'op stand' op het woonwagen-centrum in het Bergkwartier.