Bloemenman neemt afscheid van fleurig werk vol lief en leed
Hemmie de Tweede - zijn vader heette ook Hemmie - zet zijn droevigste gezicht op: Na meer dan 60 jaar verdwijnt zijn bloemenstalletje aan de kop van de Utrechtsestraat. Dat geinponem kan echter ieder moment in bulderend gelach uitbarsten. "Jongen, zo bescherm ik mezelf."
De Utrechtsestraat staat op het punt om zijn meest markante ondernemer te verliezen. Hemmie Hilferink heeft hier, de jaren met zijn vader die 't Witte Bloemenhuisje heeft opgezet meegerekend, 40 jaar boeketten en plantjes verhandeld. Hij kreeg heel Amersfoort over een vloer die nog geen 2 vierkante meter groot is. Dat waren niet altijd bezoekjes met een boeket of plant als oogmerk. "Ik was hier een halve maatschappelijk werker."
't Bloemenhuisje zwierf in wisselende accomodaties aan het begin van de Utrechtsestraat. Hemmie jr. zag de dromerige gracht - nu Stadsring - in het meest dynamische stukje van de stad veranderen.
Bloemen hebben te maken met het lief en leed van de wereld, beschouwt Hemmie jr. Kransen voor begrafenissen of boeketten voor bruiloften, hij maakte ze bij duizenden en met liefde. "Ik ben dol op bloemen".

Gezondheid

De reden dat hij de tent sluit is zijn wankele gezondheid. "Tien jaar geleden kreeg ik plotseling een vreselijke huiduitslag. De specialist schreef me van alles voor. Moet je nagaan, ik had tot die tijd nog geen aspirientje ge-slikt". Die medicijnen, gelooft Hemmie, hebben zijn gestel geen goed gedaan. Hij kreeg gewrichtspijnen, met geen pen te beschrijven zo erg. "Ik denk bij mezelf: Ik wil weer gezond worden, ik ga van het leven genieten nu het nog kan. Met mijn vrouw stedenreizen maken. Ik ga met m'n kleinkinderen spelen.
't Witte Bloemenhuisje leek kort geleden een lang leven beschoren. De container waarin Hemmie's nering voorlopig was gevestigd, kreeg vorig jaar nog een facelift. Een kunstenares schil-derde op de wanden

toepasselijke bloementaferelen. Hemmie knikt. "Ja jongen, het doet me zeer, maar het kan niet anders." Vooral het feit dat metmet zijn vertrek ook de familieband met de bloemenhandel op deze plek verdwijnt, is voor hem pijnlijk.
De Hilferinks zijn gepokte en gemazelde Amersfoorters uit het vroegere Sasje, een beruchte buurt tussen de Eemhaven en de Amsterdamseweg. Dat hij in dat wijkje is geboren en opgegroeid, hij dankt er God op z'n blote knieën voor, verklaart Hemmie met zijn plechtigste gezicht. "Ik heb bij de marine gediend. En waar op de wereld ik ook was. ik kon altijd met iedereen opschieten. Dat heb ik in 't Sasje geleerd. Het was een buurt waarin je elkaar hielp. Als je wist dat de buurman met 4 kinderen een borrel teveel had gedronken en dat ze daardoor krap zaten, dan zorgde je dat ze een pakketje kregen."

Rozen

Het wordt na 40 jaar een afscheid van de bloemen met hun wonderlijke namen en kleuren. Wat net nog handel was in de vrachtwagen van de grossier, staat even later lieflijk te wezen in de vorm van boeketten die hij met snelle grepen samenstelt uit takjes eucalyptus en rode rozen.
"Eigenlijk ben ik tot hovenier opgeleid, maar de bloemen trokken harder." Twintig jaar hielp hij op vrijdag en zaterdag zijn vader in de bloemenkiosk. Hemmie en Hemmie, amersfoorts bekendste verschijningen. Vervolgens nam Hemmie jr. de zaak over. Enkele jaren geleden verloor hij zijn vader, die zijn verscheiden een dag eerder had aangekondigd met de woorden: "Ik geloof dat ik ga hemelvaarten."
Aanstaande zaterdag is het zover: Het tijdperk van een bloemenman eindigt. "Ik wilde er eigenlijk niet zoveel ruchtbaarheid aan geven. Want weet je wat het is: ik lach wel veel, maar de tranen schieten me ook gauw in de ogen. En zo'n grote kerel als ik die staat te janken, da's ook niks."
of na Hemmie's vertrek een andere exploitant met een bloemenkiosk verder gaat op de kop van de Utrechtsestraat is niet zeker. Vast staat dat er een nieuwe kiosk wordt gebouwd; die komt naast het winkelcentrum Amicitia in aanbouw.
< vorige