Het Sasje is niet meer weg te denken uit de geschiedenis van Amersfoort. Het was de eerste officiële wijk buiten de oude stad. Gedurende vele generaties hebben hier arbeiders gewoond die hun brood verdienden bij het spoor, in de haven of in één van de fabrieken aan de Eem. Het Sasje was niet groot; er waren maar 3 winkels. Toch was het ook een handelsbuurt. In en achter de huisjes was het één en al bedrijvigheid. Als het werk in loondienst of in de haven was gedaan, trokken de bewoners er met de kar op uit, want de handel zit de Sassianen in het bloed. Voor de laatste generatie van Het Sasje was er op 30 September 2000 een grote reünie.

De initiatiefnemers aan het woord

Eerst hebben we de jongens van de buurt weer opgezocht. Die waren gauw gevonden. Het leek wel of zij heimwee hadden. De foto’s werden voor de dag gehaald en daarmee de herinneringen. Daar was de pomp, die nu nog aan de Kleine Koppel staat, waar je als kind even langs ging voor een slokje water. De gasfabriek, waar we ‘s winters in het donker de cokes voor de kachel moesten rapen; dat was bitterhard nodig in die tijd. De school, de voetbalclub, later de meiden en de verkeringstijd. We denken terug aan onze ouders die zo hard hebben gewerkt en aan de buurt die er niet meer is. Daarom hebben we dit boekje gemaakt. Voordat het Sasje helemaal vergeten is. Ter herinnering aan onze jeugd en als een monument voor onze ouders.
Dit mooie boek, want dat is het uiteindelijk toch geworden, kon alleen tot stand komen dank zij de hulp van velen. Daar zijn donateurs bij van wie we het niet hadden verwacht. We kregen veel foto’s en geschreven stukjes en bovendien was er de steun van allen die achter ons stonden en vergeet daarbij de vrouwen niet. Dat alles gaf ons de moed om door te gaan. We vragen tegelijk clementie omdat we niet alles hebben kunnen plaatsen en we hopen dat we niets vergeten zijn.

Jan Wery

De wethouder bij gelegenheid van de reünie

Voor mij betekent het Sasje een buurt waar saamhorigheid een belangrijk bestanddeel was om de soms barre omstandigheden het hoofd te bieden.
Ook heeft het Sasje te maken met trots, op de buurt, op de bijzondere plek, op elkaar en trots op de namen van de straten en de bijnamen van de bewoners. Die bijnamen zullen blijven bestaan, maar straatnamen dreigen verloren te gaan. Natuurlijk zullen we zien hoe het mogelijk is om nog iets van die oude glorie mee te nemen naar het nieuwe Centraal Stadsgebied Noord. Op die manier blijft er een plekje waar de Echt Sassianen elkaar kunnen blijven ontmoeten om over vroeger te mijmeren.
Maar ik hoop dat ze daar ook met trots zullen kijken naar wat op die ouwe plek uit de grond gaat komen.
Ik wens u allen een oergezellige reunie en hoop dat alle ouwe bekenden aanwezig zullen zijn.

Veel plezier,

R.L. Boer