Het Sasje zoals het was.
Ik zag die kale vlakte waar ooit het Sasje was. Het
buurtje waar wij zoveel lief en leed hebben gedeeld, waar mensen nog
tijd voor elkaar hadden. Iedereen deed alles wat mogelijk was om elkaar
te helpen. Hier zorgden vaders en moeders voor hun kinderen. Ze brachten
ons normen en waarden bij, respect voor de ouderen en liefde voor de
medemens. Terwijl ik zo op het vroegere Sasje stond te mijmeren, zag
ik in gedachten de spelletjes die wij er speelden. Spelletjes zoals
pikketollen en bakje gooien en noem maar op. Ook dat moois is weg.
Het Sasje moest plaats maken voor een nieuwbouwwijk. Gebleven is echter
de herinnering aan de gelukkige tijden die we daar samen hebben beleefd.
Dat kunnen ze ons nooit afpakken! We denken terug aan de reünie,
de boottocht en de bijeenkomst voor de groepsfoto. Dit boekje is daar
de stille getuige van. Bijstaand een foto van het hele bestuur van
het Sasje, dat tezamen op een plezierige wijze alle vergaderingen en
bijeenkomsten heeft beleefd. Ik ben er meer dan trots op dat ik als
voorzitter met deze ploeg heb mogen samenwerken. Rest mij nog te zeggen
dat ik, de Witte, mijn dank uit wil brengen aan alle mensen die ons
een warm hart hebben toegedragen, voor hun hulp, donaties en aanwezigheid.
Maar bovenal voor hun onvoorwaardelijke vriendschap, die nog steeds
geldt.
Een monument voor het Sasje.
We hebben nu ook met de gemeente Amersfoort gepraat
over een monument, ‘voordat het Sasje helemaal vergeten is’.
Daar had men wel oren naar. De wethouders De Boer en De Wilde, èn
de heer Van Hasselt hebben ons laten weten dat een volkje dat zoveel
voor de stad heeft gedaan niet alleen maar lof maar ook
ruimte voor een monument verdient.Alle Sassianen zeggen de gemeente en
de raad hiervoor alvast dank. Dus Sassianen, kinderen van Sassianen en
hun vrienden, we gaan weer aan de slag. Op naar het monument, dat het
Sasje haar plaats in Amersfoorts rijke historie zal bezorgen.

|