Het Sasje zoals het was.

Ik zag die kale vlakte waar ooit het Sasje was. Het buurtje waar wij zoveel lief en leed hebben gedeeld, waar mensen nog tijd voor elkaar hadden. Iedereen deed alles wat mogelijk was om elkaar te helpen. Hier zorgden vaders en moeders voor hun kinderen. Ze brachten ons normen en waarden bij, respect voor de ouderen en liefde voor de medemens. Terwijl ik zo op het vroegere Sasje stond te mijmeren, zag ik in gedachten de spelletjes die wij er speelden. Spelletjes zoals pikketollen en bakje gooien en noem maar op. Ook dat moois is weg. Het Sasje moest plaats maken voor een nieuwbouwwijk. Gebleven is echter de herinnering aan de gelukkige tijden die we daar samen hebben beleefd. Dat kunnen ze ons nooit afpakken! We denken terug aan de reünie, de boottocht en de bijeenkomst voor de groepsfoto. Dit boekje is daar de stille getuige van. Bijstaand een foto van het hele bestuur van het Sasje, dat tezamen op een plezierige wijze alle vergaderingen en bijeenkomsten heeft beleefd. Ik ben er meer dan trots op dat ik als voorzitter met deze ploeg heb mogen samenwerken. Rest mij nog te zeggen dat ik, de Witte, mijn dank uit wil brengen aan alle mensen die ons een warm hart hebben toegedragen, voor hun hulp, donaties en aanwezigheid. Maar bovenal voor hun onvoorwaardelijke vriendschap, die nog steeds geldt.

Een monument voor het Sasje.

We hebben nu ook met de gemeente Amersfoort gepraat over een monument, ‘voordat het Sasje helemaal vergeten is’. Daar had men wel oren naar. De wethouders De Boer en De Wilde, èn de heer Van Hasselt hebben ons laten weten dat een volkje dat zoveel voor de stad heeft gedaan niet alleen maar lof maar ook ruimte voor een monument verdient.Alle Sassianen zeggen de gemeente en de raad hiervoor alvast dank. Dus Sassianen, kinderen van Sassianen en hun vrienden, we gaan weer aan de slag. Op naar het monument, dat het Sasje haar plaats in Amersfoorts rijke historie zal bezorgen.